Opierając się na dokumentacji historycznej, popartej decyzją konserwatora zabytków uwzględniającą projekt remontu elewacji, przyglądamy się bliżej temu budzącemu powszechną ciekawość zagadnieniu. Niemniej wycieczkę po kolorach fasady Gmachu Głównego rozpoczynamy w XIX wieku.

Początkowo lokalizacja kampusu uczelni rozpatrywana była m.in. w Parku Aleksandryjskim na warszawskiej Pradze. Ostatecznie za najodpowiedniejszą, uznano teren po Wystawie Higienicznej u zbiegu ulic Nowowiejskiej i Polnej o powierzchni ok. 70.000 m². Jego wartość wynosiła wówczas ok. 1 miliona rubli. Władze miasta przekazały plac nieodpłatnie Instytutowi Politechnicznemu (późniejszej Politechnice Warszawskiej). Następnie zajęto się problemem wyboru projektu, z których pierwszy był wzorowany na gmachu Politechniki Kijowskiej. Ze względu na zbyt duże gabaryty w stosunku do powierzchni działki pod inwestycję - projekt odrzucono. Do realizacji zatwierdzono propozycję dwóch architektów: Stefana Szyllera i Bronisława Rogóyskiego. W poszukiwaniu dalszych inspiracji architekci w towarzystwie Kazimierza Obrębowicza udali się w podróż po Europie. Bogatsi w nowe doświadczenia, uzupełnili projekt wedle klasycznych reguł, jakie propagowały wówczas uczelnie europejskie na czele z Ecole des Beaux-Arts (jej słuchaczem był Rogóyski) oraz Akademią Sztuk Pięknych w Petersburgu znanej dobrze Szyllerowi. Gmach Główny Warszawskiego Instytutu Politechnicznego stał się tym samym typowym przykładem architektury późnego historyzmu odwołującego się do stylistyki włoskiego renesansu i klasycyzującego baroku. 

Budowa gmachu trwała 4 lata (1899-1902). Przez następne dekady kolor fasady, zainspirowany podróżami po europejskich uczelniach, poddawał się zarówno czynnikom atmosferycznym, jak i licznym remontom, które niekoniecznie odzwierciedlały stan pierwotny. Mieliśmy zatem różne odcienie beżów, a nawet żółci. W toku prac przygotowujących obiekt do renowacji, wyodrębniono dwie podstawowe grupy barw składających się na dawne kolorystyki elewacji. Są to powłoki o charakterze malatur barwy kremowo-beżowej oraz biele. Wyniki te są zbieżne z danymi archiwalnymi, na podstawie których można podjąć próbę odtworzenia dawnego wyglądu obiektu. Na podstawie przytoczonej ekspertyzy podjęto dalsze działania zmierzające ku zmianie dotychczasowego wizerunku. 

Decyzja Stołecznego Konserwatora Zabytków z dnia 21 sierpnia 2013 r. uwzględniła malowanie elewacji farbami silikatowymi. Dla detali rzeźbiarskich przewidziano malowanie farbą laserunkową w kolorystyce ustalonej w trakcie badań stratygraficznych. Kolory odpowiadać będą wzornikowi KABE tj.:

• fryzy pod gzymsami - kolor kremowy  K 10040,
• ściany i detale architektoniczne kolor kremowo-różowy K 10660,
• detale rzeźbiarskie, archiwolty, bazy i kapitele kolor beżowo-różowy K 10620.

Aby końcowy efekt nie stracił rumieńców, zaplanowane zostały także prace polegające m. in. na usunięciu odparzonych i odspajających się od podłoża fragmentów tynku, wzmocnieniu strukturalnym podłoża, czy oczyszczeniu i renowacji płaszczyzny oraz elementów dekoracyjnych.

Ukończenie całości robót budowlanych przewidziane jest w połowie roku 2015.

Podobne artykuły:
Bieżące inwestycje Politechniki Warszawskiej
100-lecie Odnowienia Tradycji Politechniki Warszawskiej
Przygotowania do obchodów 100-lecia

Carski róż czy majtki babci, Gazeta Stołeczna, 26.01.2015