Piotr Koca został finalistą, podczas gdy Bartosz Dzikowski zajął czwarte miejsce w Olimpiadzie Studenckiej i drugie podczas widowiskowych Zmagań Profesjonalistów. Finał imprezy zorganizowano we Wrocławiu, 24 kwietnia br.

Mistrzostwa Polski Programistów to impreza wysokiej rangi. Podobnie jak w sporcie. Czy na Politechnice Wrocławskiej czuło się choć trochę sportowy klimat mistrzostw?

Bartosz Dzikowski: Z pewnością tak, głównie z tego względu, że jest to ogólnopolska impreza, podczas której odbywa się wymagająca rywalizacja. Konkurujemy w dwóch kategoriach: w Olimpiadzie Studenckiej mierzy się ze sobą 20 najlepszych studentów, a w Zmaganiach Profesjonalistów najlepsi studenci mają okazję walczyć z ludźmi, którzy profesjonalnie zajmują się programowaniem w LabView.

Każda Olimpiada wymaga minimum kwalifikacyjnego. Co trzeba było zrobić, żeby zakwalifikować się do Mistrzostw Polski Programistów?

Piotr Koca: Decydujący jest tutaj pierwszy etap czyli konkurs on-line, który składał się z 5 zadań o zróżnicowanym poziomie trudności. Jednym z prostszych okazało się programowanie pola tekstowego. Trudniejsze dotyczyło silnika krokowego. 

Obawialiście się konkurencji?

B.D.: Nie myślałem o tym. Trzeba skoncentrować się na zadaniach i robić swoje, podobnie jak to ma miejsce w rywalizacji sportowej. Spokojnie pisać swój program i na nim się skupić. A które miejsce to przyniesie? To już sprawa drugorzędna.

Jak wyglądała Olimpiada Studencka?

B.D. Zawody odbywały się w sali ćwiczeniowej, a więc w warunkach zbliżonych do atmosfery zajęć. Siedzieliśmy przy stole w kształcie litery "U", jedna osoba obok drugiej. Najpierw był test wiedzy teoretycznej wzorowany na tych przeprowadzanych przez  National Instruments.

P.K.: A druga część dotyczyła już samego programowania. Nasze zadanie było bardzo konkretne: musieliśmy zaprogramować  działanie lodówki według ściśle podanych wytycznych. Na wszystko przewidziano 2,5 godziny.

Piotr Koca (od lewej) i Bartosz Dzikowski/źródło: WEiTI PW

A Zmagania Profesjonalistów?

B.D.: Przede wszystkim mają one inny klimat niż Olimpiada Studencka. To był show, gdzie mieliśmy  publiczność, która kibicowała naszym zmaganiom. Uczestnicy zajmowali miejsca przy stołach na scenie w budynku Politechniki Wrocławskiej. W ramach rywalizacji czekała nas seria krótkich zadań do rozwiązania w czasie około 3 minut. Naciskaliśmy przyciski sygnalizujące, że znamy odpowiedź, a komisja oceniała poprawność. O zwycięstwie decydowała suma czasów uzyskanych podczas wszystkich zadań.

Obie rywalizacje wymagały przygotowań. Czy w pomogły Panom zajęcia prowadzone na studiach?

B.D.: Bardzo pomocny był na pewno przedmiot prowadzony przez dr Samczyńskiego pt. „Cyfrowe przetwarzanie sygnałów z wykorzystaniem LabView” (PSYL). W czasie zajęć poznajemy podstawowe funkcje LabView i sposoby programowania. Na końcu semestru większość studentów zdaje certyfikat CLAD czyli pierwszy poziom certyfikacji National Instruments. Uczymy się programować zgodnie ze standardami, żeby aplikacja była czytelna dla innych programistów. Umiejętności, które zdobywamy, otwierają szerokie perspektywy: szereg firm wykorzystuje LabView.

P.K.: Nie mniej istotne były przygotowania własne: rozwiązywanie zadań, utrwalanie teorii. Dla nas było to o tyle łatwiejsze, że cały czas mamy kontakt z tematem pracując w Zespole Technik Radiolokacyjnych. Umiejętności dobrego programisty trzeba trenować, sama smykałka nie wystarczy.

Jakie cechy powinien mieć mistrz programowania?

P.K.: Bardzo przydatną cechą jest wytrwałość, bo podczas nauki programowania napotyka się wiele trudności, które trzeba cierpliwie przezwyciężać.

B.D.: Konsekwencja! Szybkość jest ważna, ale nadmierny pośpiech nie jest wskazany. Źle przemyślany wybór strategii programowania może skutkować znacznie dłuższym czasem przeznaczonym na poprawki lub zaczynanie wszystkiego od nowa.

Dziękujemy za rozmowę i życzymy dalszych sukcesów na polu programowania!

Naszych ambitnych Studentów i miłośników programowania zachęcamy do wzięcia udziału w Mistrzostwach Polski.
Więcej informacji na oficjalnej stronie Mistrzostw.