Przewodniczącym Rady został wybrany ponownie dr hab. inż. Janusz Zawiła-Niedźwiecki, prof. PW z Wydziału Zarządzania (do Rady nominowany przez Ministra Cyfryzacji), zaś wiceprzewodniczącymi dr hab. inż. Marian Kowalewski, prof. PW  z Wydziału Administracji i Nauk Społecznych oraz prof. dr hab. inż. Paweł Szczepański z Wydziału Elektroniki i Technik Informacyjnych PW (obaj są także pracownikami Instytutu Łączności).

Instytut Łączności jest nowoczesną placówką badawczo-rozwojową, zatrudniającą około 250 osób, w tym zespoły naukowców i specjalistów o wysokich kompetencjach w dziedzinie telekomunikacji i technik informacyjnych. Ogromne tempo zmian w tych obszarach i związane z tym kształtowanie się cywilizacji informacyjnej, rozumianej jako połączenie społeczeństwa informacyjnego i gospodarki opartej na wiedzy, stanowi wyzwanie, któremu Instytut jest dedykowany od swego zarania.

Historia Instytutu Łączności

Początki Instytutu Łączności sięgają 1928 r. Z inicjatywy najwybitniejszych specjalistów w zakresie łączności radiowej utworzono wówczas Instytut Radiotechniczny - pierwszą polską jednostkę naukowo-badawczą zajmującą się radiotechniką i radiokomunikacją. Jednym z głównych organizatorów placówki był dr Janusz Groszkowski, uznawany za czołowego polskiego badacza w tych dziedzinach, w przyszłości znakomity prof. Politechniki Warszawskiej. Sprawował on funkcję dyrektora IR przez cały okres jego istnienia.

W 1934 r. Instytut Radiotechniczny połączono z Laboratorium Teletechnicznym Ministerstwa Poczt i Telegrafów tworząc Państwowy Instytut Telekomunikacyjny (PIT). Dyrektorem nowej jednostki został prof. J. Groszkowski, który pozostał na tym stanowisku do 1951 r., z przerwą w okresie II wojny światowej, gdy Instytut nie istniał. W 1939 r. Instytut zatrudniał 350 osób. W owym okresie zajmowano się zagadnieniami: teletechniki, kontroli łączy międzymiastowych, telefonii wielokrotnej, telegrafii, wzmacniaków, automatów telefonicznych, pomiarów, normalizacji, a także kabli i sieci międzymiastowych.

W 1951 r. nastąpił podział Państwowego Instytutu Telekomunikacyjnego na Przemysłowy Instytut Telekomunikacji i Instytut Łączności. Początkowo w Instytucie Łączności pracowało niespełna sto osób poświęcając się działalności naukowo-badawczej z zakresu: teletransmisji przewodowej, techniki łączenia, radiokomunikacji, urządzeń zasilających i miernictwa.

W 1955 r. rozpoczęto budowę nowej siedziby w Warszawie (Miedzeszyn, ul. Szachowa 1), w której Instytut znajduje się obecnie. W latach 1952-1956 nastąpił szybki rozwój Instytutu. Powstały nowe zakłady, zajmujące się zagadnieniami elektroakustyki, rozgłaszania przewodowego, telegrafii, komunikacji mikrofalowej, propagacji fal, budownictwa łączności oraz techniki i organizacji poczty. W miarę postępu w dziedzinie telekomunikacji i pojawiających się nowych potrzeb rozpoczynały działalność kolejne zakłady, pracownie naukowo-badawcze oraz oddziały zamiejscowe (Wrocław, Gdańsk).

Ważną rolę w rozwoju Instytutu i jego kadry naukowej odgrywa, działająca od 1954 r., Rada Naukowa. Zasiadali w niej wybitni naukowcy i specjaliści. W 1967 r. uzyskała ona prawo nadawania stopnia doktora oraz wnioskowania o nadanie tytułów naukowych profesorów. Korzystając z tych uprawnień, Rada nadała ok. 40 osobom stopień naukowy doktora nauk technicznych, a pierwszym wśród nich był prof. Józef Lubacz, obecny dyrektor Instytutu Problemów Współczesnej Cywilizacji im. Marka Dietricha.

Po przemianach po 1989 r. Instytut znalazł się w nowej sytuacji. Otwarcie na świat spowodowało kurczenie się polskiego przemysłu telekomunikacyjnego i zmniejszenie zainteresowania opracowaniami konstrukcyjnymi Instytutu. Instytut wszedł wówczas w nowe obszary działalności - znacznie została rozszerzona działalność rynkowa, wykorzystano wzrost zapotrzebowania na usługi laboratoriów, takie jak homologacja, i obecnie akredytowane laboratoria Instytutu wykonują badania zgodności urządzeń z wymaganiami zasadniczymi oraz wzorcownie przyrządów.

Ponadto Instytut rozszerzył współpracę międzynarodową, wykonywał prace badawcze dla organów administracji państwowej (np. program wieloletni „Rozwój telekomunikacji i poczty w dobie społeczeństwa informacyjnego”) oraz rożnego rodzaju ekspertyzy i specjalistyczne szkolenia. W ostatnich latach najważniejszy stał się udział w dużych projektach badawczych wykonywanych w ramach konsorcjów krajowych i międzynarodowych, np. system opłat drogowych KSPO.