Zespół badaczy i konstruktorów z Politechniki Warszawskiej - Wydziału Mechanicznego Energetyki i Lotnictwa - opracował projekt koncepcyjny i techniczny celu latającego PW-61.

Cele latające są dziś powszechnie używane przez wojsko do szkolenia artylerzystów na poligonach. Powinny być szybkie, wysoko manewrowe, tanie, łatwe i szybkie w przygotowaniu do lotu oraz wielokrotnego użytku (o ile nie są ostrzelane ostrą amunicją, a namierzane promieniowaniem laserowym), powinny mieć niewielki ciężar i długotrwałość lotu nie mniejszą niż 1 godzina.

Niektóre z tych wymagań są sprzeczne, przeprowadzono więc analizę porównawczą i optymalizację, aby wybrać najlepsze parametry celu. Projektowanie samolotu na każdym etapie rozwoju było wspomagane analizami teoretycznymi, numerycznymi, eksperymentami, a także zaleceniami uzyskanymi z badań w locie z wykorzystaniem tzw. latających modeli skalowanych.

Widok celu latającego PW-61

Skrzydło z profilem niesymetrycznym zaprojektowano jako strukturę skorupową dwudźwigarową, mieszczącą w części zbiorniki paliwowe. Skrzydło posiada winglety o ujemnym wzniosie. Kadłub ma również strukturę skorupową i mieści integralne zbiorniki paliwowe. Systemy pokładowe są rozproszone i znajdują się w kilku specjalnych komorach w przedniej i górnej części kadłuba, powyżej zbiorników paliwowych. Dostęp do wyposażenia pokładowego jest ułatwiony dzięki specjalnym podnoszonym pokrywom umieszczonym na górze kadłuba. Pojedynczy silnik odrzutowy JET-CAT-P400 jest przymocowany do grzbietu kadłuba, tuż za skrzydłem. Odkształcalna płoza zamocowana do dolnej części kadłuba ma za zadanie pochłanianie i rozpraszanie energii podczas lądowania samolotu na brzuchu. Alternatywnym sposobem lądowania będzie wyłapywanie samolotu w siatkę.