Wszystkie kolory Gmachu Głównego PW

Opierając się na dokumentacji historycznej, popartej decyzją konserwatora zabytków uwzględniającą projekt remontu elewacji, przyglądamy się bliżej temu budzącemu powszechną ciekawość zagadnieniu. Niemniej wycieczkę po kolorach fasady Gmachu Głównego rozpoczynamy w XIX wieku.

Początkowo lokalizacja kampusu uczelni rozpatrywana była m.in. w Parku Aleksandryjskim na warszawskiej Pradze. Ostatecznie za najodpowiedniejszą, uznano teren po Wystawie Higienicznej u zbiegu ulic Nowowiejskiej i Polnej o powierzchni ok. 70.000 m². Jego wartość wynosiła wówczas ok. 1 miliona rubli. Władze miasta przekazały plac nieodpłatnie Instytutowi Politechnicznemu (późniejszej Politechnice Warszawskiej). Następnie zajęto się problemem wyboru projektu, z których pierwszy był wzorowany na gmachu Politechniki Kijowskiej. Ze względu na zbyt duże gabaryty w stosunku do powierzchni działki pod inwestycję - projekt odrzucono. Do realizacji zatwierdzono propozycję dwóch architektów: Stefana Szyllera i Bronisława Rogóyskiego. W poszukiwaniu dalszych inspiracji architekci w towarzystwie Kazimierza Obrębowicza udali się w podróż po Europie. Bogatsi w nowe doświadczenia, uzupełnili projekt wedle klasycznych reguł, jakie propagowały wówczas uczelnie europejskie na czele z Ecole des Beaux-Arts (jej słuchaczem był Rogóyski) oraz Akademią Sztuk Pięknych w Petersburgu znanej dobrze Szyllerowi. Gmach Główny Warszawskiego Instytutu Politechnicznego stał się tym samym typowym przykładem architektury późnego historyzmu odwołującego się do stylistyki włoskiego renesansu i klasycyzującego baroku. 

Budowa gmachu trwała 4 lata (1899-1902). Przez następne dekady kolor fasady, zainspirowany podróżami po europejskich uczelniach, poddawał się zarówno czynnikom atmosferycznym, jak i licznym remontom, które niekoniecznie odzwierciedlały stan pierwotny. Mieliśmy zatem różne odcienie beżów, a nawet żółci. W toku prac przygotowujących obiekt do renowacji, wyodrębniono dwie podstawowe grupy barw składających się na dawne kolorystyki elewacji. Są to powłoki o charakterze malatur barwy kremowo-beżowej oraz biele. Wyniki te są zbieżne z danymi archiwalnymi, na podstawie których można podjąć próbę odtworzenia dawnego wyglądu obiektu. Na podstawie przytoczonej ekspertyzy podjęto dalsze działania zmierzające ku zmianie dotychczasowego wizerunku. 

Decyzja Stołecznego Konserwatora Zabytków z dnia 21 sierpnia 2013 r. uwzględniła malowanie elewacji farbami silikatowymi. Dla detali rzeźbiarskich przewidziano malowanie farbą laserunkową w kolorystyce ustalonej w trakcie badań stratygraficznych. Kolory odpowiadać będą wzornikowi KABE tj.:

• fryzy pod gzymsami - kolor kremowy  K 10040,
• ściany i detale architektoniczne kolor kremowo-różowy K 10660,
• detale rzeźbiarskie, archiwolty, bazy i kapitele kolor beżowo-różowy K 10620.

Aby końcowy efekt nie stracił rumieńców, zaplanowane zostały także prace polegające m. in. na usunięciu odparzonych i odspajających się od podłoża fragmentów tynku, wzmocnieniu strukturalnym podłoża, czy oczyszczeniu i renowacji płaszczyzny oraz elementów dekoracyjnych.

Ukończenie całości robót budowlanych przewidziane jest w połowie roku 2015.

Podobne artykuły:
Bieżące inwestycje Politechniki Warszawskiej
100-lecie Odnowienia Tradycji Politechniki Warszawskiej
Przygotowania do obchodów 100-lecia

Carski róż czy majtki babci, Gazeta Stołeczna, 26.01.2015