Źródło: Muzeum Narodowe w Warszawie

Ignacy Mościcki (1867-1946) był synem niezwykłej epoki, epoki wielkich odkryć naukowych, powstania nowych kierunków kulturowych i artystycznych, głębokiej zapaści gospodarczej i dwóch wojen światowych. Po otrzymaniu świadectwa dojrzałości w 1887 r. został przyjęty na Politechnikę w Rydze, na kierunek chemii. Wkrótce związał się z ruchem socjalistycznym, w którego działalności dopatrywał się większych możliwości działania na rzecz odzyskania niepodległości przez Polskę. Był współzałożycielem ryskiej grupy partii Proletariat II. Zajmował się agitacją socjalistyczną wśród robotników i żołnierzy, a także zaangażował się w utworzenie drukarni publikującej socjalistyczne treści. Zagrożony aresztowaniem w 1892 r. zbiegł do Londynu, gdzie pracował jako stolarz, producent kefirów, fryzjer, zecer i posadzkarz. W 1897 r. na zaproszenie prof. Jana Wierusza-Kowalskiego przeniósł się do Szwajcarii, gdzie podjął pracę na Katolickim Uniwersytecie we Fryburgu. W 1898 r. zaangażował się w badania nad pozyskiwaniem azotu z atmosfery metodą łuku elektrycznego. Ignacy Mościcki opracował nowego typu kondensator, którym mógł  posłużyć się w swoich doświadczeniach. W 1905 r. metoda zaproponowana przez Mościckiego okazała się na tyle skuteczna, że zastosowano ją w Szwajcarii, Norwegii, Francji, Szwecji, Włoszech, Niemczech, Belgii.

Szwajcarię opuścił w 1914 r. w dniu wybuchu wojny. Pobyt na ziemiach polskich w latach 1914-1926 był dla Mościckiego okresem wielkiej aktywności naukowej i organizacyjnej. Był jednym z inicjatorów powołania Instytutu Badań Naukowych i Technicznych „Metan” we Lwowie oraz spółki akcyjnej Gazolina. Wykładał w Politechnice Lwowskiej, dwukrotnie  został dziekanem Wydziału Chemii, zaś w roku akademickim 1925-1926 wybrano go rektorem tej uczelni. Od 1925 r. prowadził wykłady z elektrochemii na Wydziale Elektrycznym Politechniki Warszawskiej. Dwukrotnie został uhonorowany tytułem doktora honoris causa PW (1924 i 1926).

W 1926 r. po zamachu majowym Mościcki został kandydatem na Prezydenta RP, z polecenia Piłsudskiego. W 1933 r. ponownie zdobył stanowisko Prezydenta RP. W czasie inwazji na Polskę w 1939 r. Mościcki wraz z innymi członkami rządu opuścił Polskę i złożył rezygnację z urzędu Prezydenta RP. Zmarł 2 października 1946 r. w Versoix w Szwajcarii.

Pamiątki po zmarłym Prezydencie były przechowywane w Szwajcarii przez jego drugą żonę Marię Mościcką z Hubal-Dobrzańskich. Po jej śmierci w 1979 r., Renée Bordier przekazała w 1981 r. archiwum historyczne Ignacego i Marii Mościckich na Jasną Górę jako dar wotywny. Bordier uzasadniła swą decyzję tym, że Maria Mościcka zawsze podkreślała swój wielki kult do Matki Boskiej Jasnogórskiej.

Na wystawie prezentowane będą eksponaty ze zbiorów Klasztoru OO. Paulinów na Jasnej Górze w Częstochowie, prof. Mirosława Nadera, Muzeum Narodowego w Warszawie oraz Muzeum Politechniki Warszawskiej.

Komisarz wystawy: dr Andrzej Ulmer. Wystawa będzie czynna do końca maja 2020 r.

Powiązany materiał:
Wystawa „Prezydent Ignacy Mościcki i jego czasy” otwarta