Niech nikogo nie bulwersuje rozbieżność między wybraną, klasyczną formą kompozycji popiersia na postumencie a codziennością widoczną w detalu rzeźby. Dwoistość, a właściwie wieloznaczność działania była wyróżniającą cechą Profesora.

Odsłonięcia popiersia dokonała arch. Marta Sękulska-Wrońska, Prezes Oddziału Warszawskiego SARP, dr hab. inż. arch. Krzysztof Koszewski, Dziekan Wydziału Architektury PW, a także autor pomnika – Marcin Nowicki

Absolwent z 1949 r., od półdyplomu w 1937 r. prowadził zajęcia z inwentaryzacji i prace badawcze nad architekturą drewnianą w Sekcji I ZAP pod kierunkiem prof. Oskara Sosnowskiego (1880-1939), a następnie Jana Zachwatowicza (1900-1983). W 1973 r., w związku z reorganizacją uczelni, z rekomendacji prof. Zachwatowicza zajął stanowisko zastępcy dyrektora ds. naukowych w Instytucie Architektury i Planowania Wsi.

Zarówno w badaniach nad architekturą, jak i w sytuacjach „urzędowych” był matematycznie precyzyjny - wprowadził do pomiarów inwentaryzacyjnych architektury dawnej zasadę oparcia jej na stosownej osnowie geodezyjnej, ale bywał też bezdusznym legalistą, tworząc sytuacje graniczące z absurdem. W bezpośrednich kontaktach, swym paradoksalnym postępowaniem, często sztubackim zachowaniem, zjednał sobie liczne przydomki i, trwającą do dziś wśród absolwentów Wydziału z okresu 50 lat Jego pracy dydaktycznej, pamięć wspólnych wybryków lat studenckich.

Od 1957 r. Profesor był członkiem Stowarzyszenia Historyków Sztuki (SHS), a w 1973 r. dołączył do środowiska architektów Stowarzyszenia Architektów Polskich SARP. W rekomendacji do SHS wpisał prace badawcze publikowane w Biuletynie Historii Sztuki i Kultury wydawanym przez ZAP (1938), a rekomendacją do SARP był udział w projektowaniu i realizacji Instytutu Geologicznego na Rakowieckiej w Warszawie w zespole arch. Marka Leykama (1949).

To precyzyjne rozdzielenie dorobku twórczego, świadomość odmienności celów działania i potrzeb badawczych, a także nieuchronność historycznych zmian punktów odniesienia wynikających z przemian kulturowych (obyczajowych) i postępu technicznego - nie tylko w budownictwie, charakteryzuje Profesora - architekta i historyka architektury, badacza i dydaktyka.

Popiersie prof. Czesława Witolda Krassowskiego autorstwa Marcina Nowickiego

Zapisem testamentowym powierzył swoją spuściznę Stowarzyszeniom. Oddział Warszawski SHS, w którego Zarządzie zasiadał - był Prezesem (1971-1973), spisał i opracował zbiór książek i pism z warsztatu badawczego Profesora oraz Jego ojca, prof. Jana Mariana Krassowskiego (1883-1947) - astronoma, a odrzucił nieruchomość z domem rodzinnym na peryferiach Piaseczna (1928, spłonął w 1990 r.). Oddział Warszawski SARP, dysponując od 2009 r. tą nieruchomością, przeznacza procent kwoty uzyskanej ze sprzedaży na prace mające na celu zainteresowanie kolejnych pokoleń dorobkiem i działalnością Profesora, którego spuścizna rozproszona jest w zbiorach Stowarzyszeń, Instytutów i Wydziału.

Inicjatywa, by z darowizny Oddziału Warszawskiego SARP upamiętnić setne urodziny Profesora, przez ustawienie rzeźbiarskiego portretu na dziedzińcu WAPW, jest ukoronowaniem zabiegów grona przyjaciół, pracowników i absolwentów, których zamysł po raz pierwszy poparła Komisja Senacka w 1988 r.