W uroczystości wzięli udział liczni goście. Wśród nich zobaczyliśmy m.in. prof. Stanisława Wincenciaka, Prorektora ds. Rozwoju Politechniki Warszawskiej, członków rodziny Profesora, jego uczniów i współpracowników oraz władze i pracowników Wydziału MEiL.

Sylwetkę prof. Brzoski - naukowca, konstruktora i znakomitego dydaktyka, dziekana Wydziału Lotniczego Politechniki Warszawskiej oraz wieloletniego kierownika Zakładu Wytrzymałości Materiałów i Konstrukcji MEiL przybliżyli - Dziekan MEiL prof. Janusz Fraczek oraz prof. Adam Dacko z Zakładu Wytrzymałości Materiałów i Konstrukcji. Następnie Prorektor Politechniki Warszawskiej prof. Stanisław Wincenciak dokonał symbolicznego odsłonięcia tablicy. Uroczystość zakończyło spotkanie, które było okazją do wymiany  anegdot o Profesorze, oraz wspomnień członków Rodziny Profesora i jego współpracowników.

Zbigniew Brzoska urodził się 27 września 1916 r. w Warszawie. W 1934 r. rozpoczął studia na Wydziale Mechanicznym Politechniki Warszawskiej. Równolegle ze studiami pracował w wytwórni płatowców PZL „Okęcie” przy projekcie samolotu myśliwskiego PZL-45 „Sokół”. Jednocześnie prowadził prace teoretyczne i doświadczalne w Laboratorium Wytrzymałości Materiałów u prof. Maksymiliana T. Hubera, co zaowocowało rozprawą doktorską obronioną w 1946 r.

W kampanii wrześniowej brał czynny udział jako ochotnik w technicznej służbie lotnictwa. W czasie okupacji był żołnierzem Armii Krajowej.

W 1951 r. powołano go do pracy w Politechnice Warszawskiej na stanowisku zastępcy profesora, a następnie profesora nadzwyczajnego i zwyczajnego. Kierował Katedrą Wytrzymałości Materiałów i Konstrukcji Wydziału Mechanicznego Energetyki i Lotnictwa. W latach 1956‑60 był Dziekanem Wydziału Lotniczego.

Jego znakomite, barwne wykłady z wytrzymałości materiałów, wytrzymałości konstrukcji lotniczych, teorii sprężystości i plastyczności, stateczności, kształtowania konstrukcji, mechaniki pękania, statyki konstrukcji przestrzennych tj. cienkościennych i prętowych oraz statyki konstrukcji pojazdów gromadziły i fascynowały licznych słuchaczy.

Przy jego współudziale powołano Instytut Lotnictwa. W 1969 r. nadano Mu godność Członka Korespondenta, a w 1981 r. Członka Rzeczywistego Polskiej Akademii Nauk.

Z jego inicjatywy powstał pierwszy polski śmigłowiec BŻ‑1 Gil. Współpracując z przemysłem tworzył i analizował modele nowatorskich konstrukcji cienkościennych, zaprojektował m.in. samonośne nadwozia autobusowe SAN, wagony, węglarki, cysterny i wysięgniki teleskopowe. Niektóre Jego koncepcje zostały opatentowane. Był autorem podręczników akademickich „Statyka i stateczność konstrukcji” oraz „Wytrzymałość materiałów”.

Był człowiekiem wybitnym, o podziwianej osobowości, uznanym autorytecie, rozległych zainteresowaniach i głębokiej wiedzy. Zmarł nagle 9 maja 1987 r. w Warszawie. Został pochowany na Cmentarzu Powązkowskim.